অসমৰ কালিৰ গায়ক-শিল্পীসকলক সমাজত আজিও উচ্চ সন্মানেৰে ৰখা হয়। কিন্তু বৰ্তমান সময়ত থকাসকলে প্ৰায়ে বাতৰিৰ শিৰোনামত বেছিকৈ থাকে তেওঁলোকক আবৰি ৰখা বিতৰ্কৰ বাবে।
যোৱাকালিৰ গায়ক প্ৰয়াত ড° ভূপেন হাজৰিকা, প্ৰয়াত খগেন মহন্ত, দ্বীপেন বৰুৱা, প্ৰয়াত দীপালী বৰঠাকুৰ আদি বহুতো গায়ক কেৱল কণ্ঠ আৰু গীতৰ কথাৰ বাবেই নহয়, তেওঁলোকে আদেশ দিয়া মৰ্যাদা আৰু সন্মানৰ বাবেও পৰিচিত আৰু মানুহে নিজৰ নামেৰে শপত খাইছিল।
সমাজৰ পৰিৱৰ্তন বা মূল্যবোধ ব্যৱস্থাৰ পৰিৱৰ্তনক দোষাৰোপ কৰক, আজিৰ শিল্পীসকলক নিজ নিজ ক্ষেত্ৰত পাৰদৰ্শিতা প্ৰদৰ্শন কৰাতকৈ বেছিভাগেই ভুল কাৰণত বিতৰ্কৰ মাজত আবদ্ধ হৈ থকা দেখা যায়।
বিগত কেইবছৰমানৰ পৰা বিতৰ্কই জনপ্ৰিয় কণ্ঠশিল্পী তথা যুৱ আইকন জুবিন গাৰ্গৰ প্ৰায় সমাৰ্থক হৈ পৰাৰ সময়তে অংগৰাগ পাপন মহন্ত, সদানন্দ গগৈ, ভৃগু কাশ্যপ, কুমাৰ ভবেশ আদি বহুকেইজন শিল্পীয়েও শেহতীয়া সময়ত বিতৰ্কৰ মকৰাজালৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ ব্যৰ্থ হৈছে।
